TWOJE DZIECKO W DOBRYCH RĘKACH!

Integracja sensoryczna – czym jest i czy każdy z nas ją ma?

Picture of Paulina Knapik

Paulina Knapik

Mózg i rdzeń kręgowy to nasze centrum dowodzenia, dzięki którym tworzymy obraz siebie i otaczającego nas środowiska. To do mózgu ostatecznie trafiają wszystkie bodźce z ciała i świata zewnętrznego. Proces integracji sensorycznej to odbiór, lokalizacja, interpretacja oraz uporządkowanie otrzymanych informacji, po to abyśmy mogli właściwie zareagować wykonując daną czynność.

Przykład dobrej integracji bodźców:
Piotrek stoi w kolejce do sklepiku szkolnego, gdy nagle inny uczeń przypadkowo ociera się o jego ramię (odbiór informacji). Teraz Piotrek musi się domyśleć, z której części jego ciała pochodził odebrany sygnał (lokalizacja), potem zdecydować, czym on był- przypadkowym otarciem, lekkim klepnięciem czy uderzeniem (interpretacja). Chłopiec decyduje, że było to przypadkowe otarcie i ogląda się przez ramię (organizacja odpowiedzi). Następnie dalej czeka w kolejce (reakcja).

Zmysły
Świat odbierany jest przez nas za pomocą kilku zmysłów, do których zaliczamy nie tylko wzrok, słuch, węch, smak i dotyk, ale i zmysł przedsionkowy (równowagi) oraz zmysł propiorcepcji (czucia głębokiego). Prawidłowo działające procesy integracji sensorycznej wpływają na umiejętność radzenia sobie z emocjami, poczucie bezpieczeństwa, umiejętności motoryczne oraz ich planowanie. Integracja sensoryczna wpływa również na poziom skupienia uwagi oraz gotowość dziecka do uczenia się.

Co się dzieje gdy proces integracji sensorycznej nie przebiega prawidłowo?
Najczęściej taka sytuacja dotyczy dzieci. Pierwsze objawy możemy zauważyć już w okresie niemowlęcym. Natomiast największe natężenie trudności sensorycznych obserwuje się w wieku przedszkolnym i szkolnym. Dorośli również miewają zaburzenia integracji sensorycznej, lecz terapia dedykowana jest dla dzieci, które z racji niedojrzałości układu nerwowego z przetwarzaniem bodźców radzą sobie gorzej niż dorośli. O zaburzeniach integracji sensorycznej mówimy wówczas, gdy reakcje na bodźce mocno utrudniają dziecku funkcjonowanie w domu, w środowisku rówieśniczym lub zakłócają zdobywanie kolejnych umiejętności motorycznych i poznawczych.

Przykład zaburzeń integracji sensorycznej:
Piotrek stoi w kolejce do sklepiku szkolnego, gdy nagle inny uczeń przypadkowo ociera się o jego ramię (odbiór informacji). Teraz Piotrek musi się domyśleć, z której części jego ciała pochodził odebrany sygnał (lokalizacja), potem zdecydować, czym on był – przypadkowym otarciem, lekkim klepnięciem czy uderzeniem. Chłopiec decyduje, że było to silne uderzenie w sam środek pleców (interpretacja). Błyskawicznie się odwraca i z zaciśniętymi pięściami (organizacja odpowiedzi) głośno i gwałtownie wygraża chłopcu, który go uderzył, a następnie mu oddaje (reakcja).

Oto kilka najczęstszych objawów, które mogą sugerować zaburzenia przetwarzania bodźców sensorycznych:

  • Nadwrażliwość na dotyk, ruch, bodźce wzrokowe i słuchowe
  • Zbyt mała wrażliwość na dotyk, ruch, bodźce wzrokowe i słuchowe
  • Zbyt wysoki lub za niski poziom aktywności
  • Problemy z koordynacją ruchową
  • Opóźnienia w rozwoju mowy lub zdolności językowych
  • Opóźnienia w rozwoju umiejętności ruchowych (mała i duża motoryka)
  • Problemy z nauką
  • Niska samoocena
  • Kłopoty z dobrą organizacją
  • Kłopoty z zachowaniem

Zaburzenia przetwarzania sensorycznego są często zaburzeniami towarzyszącymi, występującymi wraz z innymi zaburzeniami rozwojowymi takimi jak: zaburzenia ze spektrum autyzmu, ADD (zespół deficytu uwagi), ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej), porażenie mózgowe, upośledzenie umysłowe, zespoły genetyczne, trudności z przyswajaniem wiedzy, zaburzenia psychiczne i psychiatryczne.

Jeśli u Twojego dziecka obserwujesz któreś z powyższych trudności lub zachowania dziecka Cię niepokoją, zapraszamy na konsultację do NeuroKids!

Czym jest Terapia Integracji Sensorycznej?
Jest zabawową formą terapii, podczas której wykorzystując różnorodne sprzęty (huśtawki, zjeżdżalnie, faktury, równoważnie, piłki, hamaki, deskorolki, liny, drabinki i inne), stwarza się warunki do bezpiecznego i stopniowego doświadczania bodźców zmysłowych. Terapeuta we współpracy z rodzicami tworzy plan terapeutyczny w zależności od potrzeb sensorycznych danego dziecka.